کد مطلب:68911 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:234

ما أَعْمَهَ مَنْ ظَلَمَكَ عَنِ الْحَقِّ.

فَأَشْبَهَتْ مِحْنَتُكَ بِهِما مِحَنَ الْأَنْبِیاءِ عِنْدَ الْوَحْدَةِ وَعَدَمِ الْأَنْصارِ.

ما یُحیطُ الْمادِحُ وَصْفَكَ وَلا یُحْبِطُ الْطاعِنُ فَضْلَكَ.

تُخْمِدُ لَهَبَ الْحُرُوبِ بِبَنانِكَ وَتَهْتِكُ سُتُورَ الشُّبَهِ بِبَیانِكَ وَتَكْشِفُ لَبْسَ الْباطِلِ عَنْ صَریحِ الْحَقِّ.

چقدر متحیر است از حق كسی كه به تو ظلم كرده است.

محنت تو به آن دو (ابوبكر و عمر)، به گرفتاریهای انبیاء علیهم السلام هنگام تنهایی و كمك نداشتن شباهت پیدا كرد.

[صفحه 208]

مَدح كننده ی تو به اوصافت احاطه پیدا نمی كند، و طعن زننده بر تو فضیلتت را پائین نمی آورد.

آتش جنگها را با انگشتانت خاموش می كردی، و پرده های شبهه را با بیانت پاره می نمودی، و پوشش باطل را با حق صریح منكشف می كردی.

صفحه 208.